itilmək

f. dan.

1. Çıxıb getmək, rədd olub getmək, uzaqlaşmaq, gözdən yox olmaq: getmək. <Tükəz:> Kişi, dəli olubsan! Mən evimdən hara itiləcəyəm? M. F. A.. <Əbdürrəhman bəy:> . . Əbdürrəhim, sən atanın goru, tez bir çubuq gətir ver, durum itilim buradan. . N. V..

2. Əmr şəklində: itil, itil cəhənnəmə şəklində – rədd ol! çıx bayıra! çəkil get! <Soltan bəy Əsgərə:> Tez ol, itil buradan! Ü. H.. <Nəcəf bəy Süleyman bəyə:> İtil bu saat mənim evimdən! Ə. H.. <Qumru:> İtil buradan, bir qıy çəkərəm, dünya yığılar. M. C..